[Boekbespreking] De verslaafde hersenen van een neurowetenschapper

Tot voor kort las ik voornamelijk boeken over neurowetenschap naast literatuur. Verslaving was ook een fascinerend thema.

Door boeken als <Dopamine Mensen>, <Zo Verrassend is Neurowetenschap> en <Als je je Neergeslagen Voelt: Neurowetenschap> te lezen, kwam ik tot de conclusie dat,
de hersenen ook gewoon een orgaan zijn van het lichaam. Maar de invloed ervan is enorm. Dit komt doordat de hersenen het orgaan zijn dat zich heeft ontwikkeld om het lichaam te beheersen. Maar mijn nieuwsgierigheid bleef. Waarom worden sommige mensen verslaafd? En hoe kun je van die verslaving afkomen? Ik hoopte dat iemand dit ooit zou uitleggen. De titel van dit boek trok meteen mijn aandacht. Een neurowetenschapper die verslaafd raakt? Het leek alsof het de antwoorden op mijn langdurige vragen in de titel gaf. Het begin van het boek, waarin de auteur toegeeft verslaafd te zijn geweest, was nogal schokkend. Hoe werd zo'n drugsverslaafde een neurowetenschapper? De vraag werd snel beantwoord met de volgende uitleg: ...

Uiteindelijk duurde het 7 jaar om af te studeren, inclusief een dramatische transformatie van 1 jaar in een behandelcentrum, en nog eens 7 jaar om een ​​doctoraat te behalen. - p.7

Judith Grisel, de auteur, heeft uiteindelijk 14 jaar gestreden om haar positie van verslaafde te veranderen in die van onderzoeker die verslaving bestudeert. Maar hoe werd ze verslaafd?

Volgens George Koob, directeur van het Amerikaanse National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism, zijn er twee wegen naar alcoholverslaving. Je wordt ermee geboren of je drinkt veel. Koob maakt geen woordgrapje en als je bedenkt dat iedereen in de ene of de andere categorie valt, dan verklaart dit ook waarom deze aandoening zo wijdverbreid is. - p.15

De factoren die leiden tot verslaving zijn zeer complex, maar ik kon zien dat genetische factoren fataal kunnen zijn. Er is altijd een bepaalde mate van aangeboren aanleg, en om die aanleg te overwinnen, moet je je hele leven alert zijn. Auteur Judith Grisel geeft ook toe dat ze, zelfs nu ze van haar verslaving af is, nog steeds een verlangen in haar hart voelt. De factoren die leiden tot verslaving worden in detail beschreven in hoofdstuk 10, Waarom raakte ik verslaafd?.

Eigenlijk gebruikte iedereen die ik kende wel chemicaliën. Waarom werden zij niet verslaafd? Bijvoorbeeld, een vriend die in de negende klas samen met mij van school werd gestuurd, floreerde professioneel en stichtte een gelukkig gezin terwijl ik in een behandelcentrum zat. Het was onmogelijk te begrijpen hoe hij en ik op hetzelfde punt waren begonnen, maar dat ik in de goot belandde terwijl hij een soepele weg volgde. - p.287

De auteur vraagt ​​zich af waarom zij verslaafd raakte en bekent haar gevoel van onrecht. Na 30 jaar onderzoek kwam ze tot de conclusie dat er vier oorzaken van verslaving zijn. Ten eerste de biologische aanleg die genetisch wordt overgeërfd, blootstelling aan een enorme hoeveelheid drugs, met name tijdens de adolescentie, en omgevingsfactoren die drugsverslaving uitlokken. Het meest griezelige was de factor "blootstelling aan een enorme hoeveelheid drugs". Dat wil zeggen, zelfs als er geen genetische of omgevingsfactoren zijn, als de blootstelling aan een bepaalde drug een bepaald niveau bereikt, verschijnen de drie kenmerken van verslaving, namelijk tolerantie, afhankelijkheid en verlangen. Met andere woorden, het lijkt erop dat de enige manier om verslaving te voorkomen, is om drugs met mate te gebruiken of, als je dat niet aankunt, er helemaal niet aan te beginnen. Als ik naar mijn eigen situatie kijk, ben ik tot voor kort steeds op het punt gestaan ​​om de grens naar alcoholverslaving te overschrijden. Een biertje na het werk op een zomeravond werd er twee, en dan koos ik voor bier met een hoger alcoholpercentage, en ik breidde mijn smaak uit naar verschillende soorten alcoholische dranken, zoals soju en wijn... Denk je niet dat iedereen wel eens een drankje drinkt? Met dat idee ben ik er steeds meer aan gewend geraakt om niet met mate te drinken. Uiteindelijk dronk ik een hele fles wijn als ik er een kocht, kwam ik in een hoger gewichtsklasse en kreeg ik galblaasontsteking, waarna ik naar de spoedeisende hulp moest. Pas toen kwam ik bij mijn positieven. 'Volgens dit boek is de enige manier om in de toekomst alcoholverslaving te voorkomen, om met mate te drinken of, als je dat niet aankunt, om er helemaal niet aan te beginnen.' Het is een droevige en bittere realisatie, maar het is toch een les die ik in gedachten moet houden. Anders eindig ik als een bedelaar die in een staat van tolerantie, afhankelijkheid en verlangen op straat rondloopt. Niemand wil toch verslaafd raken? Maar is die "genetisch overgeërfde biologische aanleg" echt onvermijdelijk? In hoeverre kan de wetenschap die genetische kwetsbaarheid opvangen? Helaas stelt de auteur vast dat het nog steeds moeilijk is om de duidelijke oorzaak van deze kwetsbaarheid te achterhalen en dat het voorkomen ervan nog steeds niet mogelijk is. Ze legt uit dat zelfs een enkele verandering in een nucleotide in een gen de structuur van het eindproduct en daarmee ook de functie ervan kan veranderen, waardoor het onmogelijk is om kleine variaties te vinden. Bovendien is de genetische invloed contextgebonden en ongelooflijk complex, waardoor het onmogelijk is. Maar gelukkig gaat het onderzoek door. "Blootstelling aan drugs tijdens de adolescentie" wordt het 'gateway-effect' genoemd. Dit betekent dat als adolescenten worden blootgesteld aan stoffen als marihuana, hun gedrag om drugs te zoeken toeneemt. En deze verandering vindt plaats om dezelfde reden als wanneer een foetus aan drugs wordt blootgesteld. Oh, dit was ook schokkend. Het komt door het feit dat de zich ontwikkelende hersenen alles gemakkelijk oppikken, dus ook de ervaring met drugs. Daarom is de ervaring met drugs voor de leeftijd van 25 jaar, de leeftijd waarop men als volwassene wordt beschouwd, veel sterker en langer aanhoudend dan later in het leven. Dus wanneer je tieners of net volwassen geworden vrienden aanraadt om niet te roken of te drinken, is het misschien een goed idee om dit niet alleen te verbieden, maar ook de exacte reden uit te leggen. Dan zullen de meeste kinderen het vanzelf niet doen. Natuurlijk is het in de zelfverzekerde dagen van de jeugd moeilijk om naar dergelijke woorden te luisteren.

De auteur concludeert uiteindelijk dat "de oorzaken van verslaving net zo divers zijn als de verslaafden zelf". In een wereld die zo complex is, is het onmogelijk om een ​​objectieve tool te vinden om iemands verslaving te meten. Toch benadrukt de auteur dat we verslaving goed moeten begrijpen en elkaar moeten helpen vanuit het perspectief van potentiële verslaafden.

We moeten onthouden dat verkeerd drugsgebruik voortkomt uit uitsluiting, wordt verergerd door uitsluiting en uiteindelijk weer tot uitsluiting leidt. - p.344

Uiteindelijk draait het allemaal om niet eenzaam zijn - en anderen niet eenzaam laten zijn. Het feit dat het verhaal eindigt met de waarde van wederzijdse steun, is opmerkelijk. Misschien is de echte oorzaak van verslaving wel eenzaamheid. Dus ik besluit opnieuw om dit jaar niet eenzaam te zijn. Om anderen niet eenzaam te laten zijn. Voor mezelf en voor de mensen om me heen.

※ Deze recensie is oprecht geschreven naar aanleiding van het lezen van een boek dat is aangeboden door de Naver-cafe durumis https://cafe.naver.com/culturebloom.

※ Ik wil ook mijn dank betuigen aan de uitgeverij Simsim voor het aanbieden van een goed boek.