Al die tijd heb ik voornamelijk boeken gelezen over neurowetenschappen, naast literatuur. Verslaving was ook een fascinerend onderwerp.

Uit boeken als , en concludeerde ik dat
het brein ook een van de organen van het lichaam is. Maar dat het een zeer dominante invloed heeft. Dat komt omdat het brein het orgaan is dat zich heeft ontwikkeld om het lichaam te beheersen. Maar ik bleef me afvragen: waarom raken sommige mensen verslaafd? En hoe kunnen ze van die verslaving afkomen? Ik hoopte dat ooit iemand me dat zou uitleggen. De titel van dit boek wekte meteen mijn interesse. Een verslaafde neurowetenschapper? Het voelde alsof de titel meteen antwoord gaf op mijn oude vragen. Ook de ontluisterende inleiding van het boek, waarin de auteur toegeeft dat ze zelf verslaafd is geweest, was nogal schokkend. Hoe kon iemand met zo'n ernstige drugsverslaving neurowetenschapper worden? De vraag werd eenvoudig beantwoord in de volgende uitleg: ...

Uiteindelijk duurde het 7 jaar om af te studeren aan de universiteit, met inbegrip van de ingrijpende verandering van 1 jaar in een behandelcentrum, en nog eens 7 jaar om daarna een doctoraat te behalen aan de universiteit. - p.7

Uiteindelijk was auteur Judith Grisel na 14 jaar worstelen eindelijk in staat om haar positie als verslaafde in te ruilen voor die van een onderzoeker die verslaving bestudeert. Maar hoe was ze in eerste instantie verslaafd geraakt?  

Volgens Dr. George Koob, directeur van het National Institute on Alcohol Abuse and Alcoholism, zijn er twee paden die kunnen leiden tot alcoholisme: als alcoholist geboren worden of veel drinken. Koob maakt geen grapje en wanneer we in overweging nemen dat iedereen in een van deze twee categorieën valt, verklaart dit ook waarom deze stoornis zo veel voorkomt. - p.15

Er was een zeer complexe combinatie van factoren die bijdroegen aan de verslaving, maar het was duidelijk dat genetische aanleg een cruciale rol speelde. Er is gewoon geen ontkomen aan een bepaalde aangeboren aanleg en het vereist een leven lang oplettendheid om een dergelijke aanleg te overwinnen. De auteur, Judith Grisel, geeft toe dat ook zij nog steeds een onderdrukt verlangen voelt, zelfs nadat ze van haar verslaving is afgekomen. Hoofdstuk 10, "Waarom raakte ik verslaafd?", geeft een gedetailleerde beschrijving van de factoren die bijdragen aan verslaving.  

Eigenlijk heeft iedereen die ik ken wel eens chemische middelen gebruikt. Waarom worden die mensen niet verslaafd? Een vriend van mij die in de negende klas samen met mij van school werd gestuurd, maakte bijvoorbeeld carrière en stichtte een gelukkig gezin terwijl ik in een behandelcentrum zat. Het was belachelijk dat hij en ik hetzelfde startpunt hadden, maar dat ik in de goot belandde terwijl hij een mooi leven leidde. - p.287

De auteur vraagt zich af waarom juist zij een verslaafde is geworden en geeft toe dat ze zich daardoor benadeeld voelt. En na 30 jaar onderzoek claimt ze dat ze heeft vastgesteld dat er vier oorzaken zijn van verslaving. Ten eerste een biologische aanleg die erfelijk is bepaald, ten tweede een overweldigende blootstelling aan drugs, vooral in de adolescentie en ten derde omgevingsfactoren die drugsverslaving uitlokken. Wat me het meest beangstigde, was de factor "overweldigende blootstelling aan drugs". Dat betekent toch dat als je, ongeacht je genen of omgeving, maar genoeg van een willekeurige drug binnenkrijgt, je uiteindelijk de drie belangrijkste kenmerken van verslaving ontwikkelt: tolerantie, afhankelijkheid en verlangen? Met andere woorden, het leek erop dat de enige manier om verslaving te voorkomen was om drugs met mate te gebruiken, of, als je jezelf daar niet toe in staat acht, er helemaal bij uit de buurt te blijven. Als ik naar mezelf als lezer kijk, zat ik tot voor kort nog in de fase dat ik de grens van alcoholverslaving bijna had bereikt, hoewel ik nog niet zover was gekomen. Een blikje bier aan het einde van de werkdag werd twee blikjes, en ik koos bier met een hoger alcoholpercentage en breidde mijn smaak uit met verschillende soorten wijn en likeuren, waaronder soju... Ik dacht dat iedereen wel eens een glaasje drinkt en daardoor ging ik steeds minder met mate drinken. Uiteindelijk was ik op het punt gekomen dat ik een hele fles wijn leegdronk en mijn eerste cijfer in mijn gewicht toenam, en pas toen ik een galblaasontsteking kreeg en naar de spoedeisende hulp moest, kwam ik weer bij zinnen. 'Volgens dit boek is met mate drinken of helemaal uit de buurt van alcohol blijven de enige manier om in de toekomst alcoholverslaving te voorkomen.' Het is misschien een triest en bitter besef, maar ik denk dat het een besef is dat ik ter harte moet nemen. Dat wil zeggen, niet veranderen in een roofdier dat zich ver van de toestand van tolerantie, afhankelijkheid en hunkering bevindt. Want niemand van die mensen wilde verslaafd raken. Maar is "een biologische aanleg die erfelijk is bepaald" echt onvermijdelijk? In hoeverre kan het risico dat in de genen zit worden opgevangen door de wetenschap? Helaas geeft de auteur aan dat het nog steeds moeilijk is om de duidelijke oorzaken van dit risico vast te stellen en dat het daarom nog niet mogelijk is om de kwetsbaarheid weg te nemen. Een kleine mutatie kan resulteren in veranderingen in de structuur van het eindproduct en uiteraard verandert de functie ervan dus ook, dus het is onmogelijk om dergelijke minimale veranderingen te detecteren. Het is ook onmogelijk omdat genetische invloeden afhankelijk zijn van de context en ongelooflijk complex zijn. Maar gelukkig is het positief dat onderzoekers het blijven onderzoeken. "Contact met drugs in de adolescentie" wordt het gateway-effect genoemd. Als adolescenten in aanraking komen met stoffen als marihuana, neemt het middelengebruik toe. En deze verandering treedt op om praktisch dezelfde redenen als wanneer je als foetus aan drugs wordt blootgesteld. O, ook dit was schokkende informatie. Omdat het ontwikkelende brein in die periode alles makkelijk opneemt, neemt het ook de ervaring met drugs over. Daarom zijn ervaringen met drugs vóór de leeftijd van 25 jaar, die beschouwd kan worden als volwassenheid in de zenuwentwikkeling, veel groter en langduriger dan ervaringen die op latere leeftijd worden opgedaan. Dus als we onze vrienden die adolescenten of net volwassen zijn adviseren om niet te roken of te drinken, waarom geven we ze dan niet deze precieze reden in plaats van hen gewoon te zeggen dat ze het niet moeten doen? Dan zullen de meeste kinderen het denk ik uit zichzelf niet doen. Maar natuurlijk zijn dit soort dingen misschien moeilijk te begrijpen voor verwende jongeren.  

De auteur concludeert uiteindelijk dat "de oorzaken van verslaving net zo divers zijn als de personen die eraan lijden". In zo'n complexe wereld is het onmogelijk om een objectief hulpmiddel te vinden om iemands verslaving te meten. Toch zegt de auteur dat we verslaving goed moeten begrijpen en elkaar moeten helpen vanuit het perspectief van een potentiële verslaafde.

Bedenk dat drugsmisbruik voortkomt uit vervreemding, wordt versterkt door vervreemding en uiteindelijk weer tot vervreemding leidt. - p.344

Uiteindelijk gaat het erom niet eenzaam te zijn - niet eenzaam te maken. Het verhaal legt de nadruk op het