[Boekbespreking] Lee Yeoryeongs laatste les

Ik lees regelmatig de 'Interstella'-rubriek van Kim Ji-su in de Chosun Ilbo. De schrijfstijl is intiem en rijk aan beeldspraak, maar toch zit er diepgang en smaak in de interviews. Ik leerde professor Lee Oe-ryong kennen via 'Interstella'. Maar dat interview bleek nog veel langer en gedetailleerder te zijn, en werd zelfs uitgebreid tot een boek dat over meerdere dagen geschreven is. Ik heb vol verwachting uitgekeken naar de publicatie van dit nieuwe boek.
 
Professor Lee Oe-ryong werd geboren in 1933 en verwierf bekendheid met zijn boek '축소지향의 일본인' (De Japanner met een neiging tot krimpen) en zijn suggestie om de 'roljongen' (Gulongsoe-jongen) in de Olympische Spelen van 1988 te laten optreden. In de jaren 90 werd hij minister van Cultuur. Toen ik hoorde dat deze professor kanker had, voelde ik me somber. Zijn dochter, die dominee was, was al eerder aan kanker overleden. Na haar dood, zo heb ik begrepen, is de professor, die voorheen niet in God geloofde, tot geloof gekomen.
 
Eigenlijk kan je zeggen dat dit boek volledig over de dood gaat. Het onderwerp van 'Lee Oe-ryongs laatste les' is de dood. Nu ik zelf bijna de veertig ben, terwijl ik altijd dacht dat ik nooit oud zou worden, denk ik steeds vaker over de dood na, en hoor en zie ik er steeds meer van. Tegen deze achtergrond drong elke zin van de professor diep door in mijn hart als een scherf van een gebroken spiegel, waardoor ik terugkeek op mijn verleden. Het gaf me ook een blik op het heden en de toekomst.   

 
“Wie schrijft, verliest altijd. Ik ben altijd KO gegaan. Daarom schrijf ik door. Als ik had gedacht dat het perfect was en alles klaar was, had ik niet meer kunnen schrijven. Richard Bach, de schrijver van 'De Meeuw', gooide zijn typemachine in zee nadat hij het levensverhaal van Jonathan had geschreven. Dat betekende dat hij klaar was met schrijven.”
 
Ook ik, als schrijver, begreep volkomen wat de professor bedoelde. Er zijn mensen die, omdat ze steeds verliezen, steeds weten dat ze het niet af zullen maken, maar die toch de woorden moeten uitspuwen die in hen opkomen. Net als Kim Ji-su, die het interview deed, probeerde ik als lezer met alle macht de woorden die de professor uitspuwde te verwerken en sloeg ik de bladzijden om. Waarom raakt zijn eenvoudigste uitspraak me zo, dat ik er nog lang over na kan denken?   

 
“Als het lot 7 is, dan heb ik nog 3. Dat is mijn vrije wil. De daad om in de paradijstuin, waar alles aanwezig is, de vrucht van kennis van goed en kwaad te eten, dat is, hoe dwaas het ook is, de vrije wil van de mens. Als hij in het huis van zijn vader was gebleven, had hij een makkelijk leven gehad, maar net als de verloren zoon, die het huis verliet en lijden doormaakte voordat hij terugkeerde… zelfs als zijn lot is om terug te keren, is de verloren zoon voordat hij vertrekt en nadat hij terugkeert een compleet ander persoon. Door zo zijn eigen lichaam te offeren en tot inzicht te komen, wordt hij, of hij nu goed is of slecht, zijn ware zelf. Begrijp je? De mens is een wezen dat pas tevreden is als hij met zijn vrije wil allerlei tragedies en komedies heeft meegemaakt.”
 
Door de levendigheid waarmee het lijkt alsof ik erbij sta, heb ik dankzij dit boek een tijd lang nagedacht over de dood. Dat de dood in het hart van het leven staat, is inmiddels een veelgehoorde uitspraak, maar tegenwoordig voel ik steeds vaker dat de dood echt zo dichtbij is als het omslaan van een vel papier, en dan schrik ik. Ik denk dat er in de toekomst nog meer overlijdensberichten zullen komen, dus ik vond het goed om via dit boek de tijd te nemen om na te denken over hoe ik met de dood om moet gaan en hoe ik mijn leven moet leiden.
 
Hoe dan ook, professor Lee Oe-ryong lijkt bereid om een voorbeeld te geven van hoe je goed oud kunt worden en goed kunt sterven. Ik hoop dat zijn resterende dagen vredig zullen zijn, en ik hoop dat ik, wanneer de tijd daar is, ook met rust en vrede om kan gaan met het overlijden van de mensen om me heen en met mijn eigen overlijden. 
 
 
※ Deze recensie is gebaseerd op een boek dat ik heb ontvangen van de Naver-cafe Culturebloom https://cafe.naver.com/culturebloom/1377302 en is een eerlijke weergave van mijn mening.